Η «Αμετροέπεια του προπαγανδιστή» πέραν του ότι με ξάφνιασε θετικά όσον αφορά την απήχησή της, μου θύμησε ένα μήνυμα που εδώ και μήνες στριφογυρίζει στο κεφάλι μου, αλλά ποτέ δεν έγινε λέξεις σε μια λευκή σελίδα: Ο κόσμος διψάει για πραγματική ενημέρωση, για πραγματική δημοσιογραφία.

Οι πενήντα τελευταίοι μήνες, δεν ήταν μόνο μήνες αφύπνισης, αλλά και μήνες προβληματισμού, μήνες πολιτικών και κοινωνικών ερεθισμάτων που ανασκούμπωσαν την αδιαφορία των πολλών και έβαλαν τις βάσεις μιας πολιτειακής συνείδησης μακριά από τα πλαίσια του παραδοσιακού επαγγελματικού ψευτο-δημοκρατισμού.

Οι αντίδρασεις και τα δεκάδες μηνύματα που έλαβα δεν ήταν επειδή οι «αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» λένε στον κόσμο ψέματα. Ναι όλοι μας τούς έχουμε πει έτσι, έστω και μία φορά στη ζωή μας. Και μάλιστα χωρίς υποσημειώσεις, εξειδικευμένες παραπομπές και «εκτός ύλης» ονόματα. Όλους.

Κι όμως, σχεδόν κανείς δεν το πιστεύει πραγματικά. Αν το πίστευε, δεν θα ασχολούνταν μαζί τους, δεν θα τους ένοιαζε τι λένε και τι κάνουν, δεν θα αφιέρωνε ούτε λεπτό για χάρη τους. Θα τράβαγε το δικό του δρόμο και θα ζούσαν όλοι ευτυχισμένοι μέσα στην ψευδαισθησιακή τους άγνοια.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, η παραδοσιακή ενημέρωση στην Ελλάδα έχει πεθάνει. Εφημερίδες που κάποτε σπάγανε ταμεία με τα ρεπορτάζ τους, τώρα αντιγράφουν τα δελτία τύπου κομμάτων και υπουργείων. Ενημερωτικά ιδρύματα σε υπολειτουργία, με υπαλλήλους δίχως πόρους, ρεπορτάζ δίχως απεσταλμένους και σελίδες γεμάτες τηλεγραφήματα και παραπολιτικές παραγγελίες «του Άκη στον Νίκο».

Ορδές υπερπληρωμένων σχολιαστών αντικατέστησαν την αποκλειστικότητα προς τέρψιν μιας εργοδοτικής κρατικοδίαιτης παραγγελίας κατεψυγμένων γεγονότων, ξαναζεσταμένα στον φούρνο μικροκυμάτων της κίβδηλης πραγματικότητας τους.

Όχι δεν είναι όλοι έτσι. Αν ψάξεις πολύ θα βρεις κι εκείνους που με ότι μέσα διαθέτουν, αναδεικνύουν αυτό που πληρώνονται για να αναδείξουν. Αλλά είναι τόσο λίγοι, τόσο εξαφανισμένοι στην έντυπη ύλη ή στο site, που χάνονται ανάμεσα στις «Απόψεις», τα «Μικροπολιτικά», τα «Εμπιστευτικά» και τις περιβόητες «Γνώμες».

Όχι δεν είναι όλα έτσι. Και δεν είναι έτσι γιατί ο κόσμος δεν το θέλει να είναι. Δεν θέλει ένα δελτίο ειδήσεων με αναπαραγωγές υποχρηματοδοτούμενων ρεπορτάζ οικείων, και μη, εκδοτικών ομίλων. Δεν θέλει ατέλειωτους μονόλογους χρυσοπληρωμένων τηλεαστέρων που διαβάζει το πρωί στην εφημερίδα, ακούει το μεσημέρι στο ραδιόφωνο, βλέπει τη σελίδα τους στο ίντερνετ, τους παρακολουθεί στις ειδήσεις των 8 ή των 9 και κάνει μαζί τους παρέα μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα, με φόντο ένα τηλεοπτικό πλατό γελοίων περιφερόμενων πολιτικών θιάσων.

Δεν το θέλει. Φτάνει πια αυτό το κονσερβοποιημένο αναμάσημα. Ο κόσμος ζητά ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ενημέρωση. Ζητά αποκάλυψη και όχι πίσω πόρτες. Ρεπορτάζ και όχι δελτία τύπου. Ενημέρωση και όχι CD.

Η απάντηση που έλαβα για την «Αμετροέπεια του Προπαγανδιστή» από τον δημοσιογράφο της Καθημερινής Πάσχο Μανδραβέλη (βρίσκεται στα σχόλια του κειμένου), δεν κάλυψε καμία από τις παραπάνω μου επιθυμίες. Δεν τις κάλυψε, όχι γιατί το κείμενο του "Το άλλο μάθημα από την Ισλανδία" στερείται δημοσιογραφικής έρευνας, αλλά γιατί πατούσε πάνω στον ίδιο, πολύ καλά χαρτογραφημένο, "γεωγραφικό ιδεαλισμό" που προηγουμένως περιέγραψα.

Όχι αυτόν που θέλει ένα παγωμένο νησί του βορρά να μπερδεύεται με ένα άλλο παγωμένο νησί του «νοτιότερου βορρά», αλλά μια χαρτογραφημένη ιδεολογία που θέλει τον κόσμο άβουλο παρατηρητή, δέκτη της «ιερής αυθεντίας» κάθε στρεβλωματικού επιχειρήματος, στο βωμό μιας κατά παραγγελία ενημέρωσης.

Παρακαλώ, για την ευχαριστία περί της ορθής χαρτογράφησης των βόρειων παγωμένων θαλασσών, Πάσχο. Λυπάμαι όμως, αλλά δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Σκοπός μου ήταν να σου/σας θυμίσω, πως η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει τον πολιτικό και να ενημερώνει τον πολίτη, ενώ η δουλειά του πολίτη είναι να τους ελέγχει όλους.