Παραφράζοντας το γνωστό ρητό “ΠΑΟΚ κι ας μην γαμήσω ποτέ” παρακολουθώ σαν παλαβός κάθε αγώνα του Γιούρο 2012, πλακώνομαι με τους κολλητούς μου για το πόσα γκολ πρέπει να βάλουμε στους Ρώσους για να περάσουμε τον όμιλο και εύχομαι το γίδι ο Σαμαράς να ξυπνήσει αύριο το πρωί δίχως τρίχα στην κεφαλή του μπας και μάθει να δίνει καμιά πάσα.
Ναι είμαι καυλωμένος με την μπάλα. Τόσο καυλωμένος που πολύ λυπήθηκα τα τριαντακάτι συντρόφια στη Σαλόνικα όταν ανακάλυψαν οι μπάτσοι το μικρό τους οπλοστάσιο γεμάτο με τόσα πολεμοφόδια, που έφταναν και περίσσευαν για την ανεξαρτητοποίηση Μακεδονίας, Θράκης και νησιών Βορείου Αιγαίου.
Ναι ρε φίλε γουστάρω μπάλα τόσο τυφλά που προτιμώ να με απολύσει ο Αλαφούζος και να πάρει τα καράβια του από δω χάμου ο Μαρινάκης αν είναι να βγει Τσάμπιονς Λιγκ η ομαδάρα.
Γουστάρω Πολωνές και Ουκρανές να κλαίνε στα γονατάκια μου όταν τους καρφώνω και στο γήπεδο και στο κρεβατάκι του ζώου του άντρα τους. Και πάνω απ’ όλα σιχτιρίζω τον άμπαλο τον κόουτς που αφήνει στον πάγκο τον δικό μας για να βάλει το αριστερό μπακ των αλόθρησκων.
Μπάλα κι ας μην γαμήσω ποτέ, λοιπόν, ακόμη κι αν μου την βγουν άλλοι από πίσω για να μου την φερμάρουν...
0 comments:
Post a Comment