Πέντε απολιθωμένες ιστορίες
Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μικρό δελτίο τύπου ή μια σειρά ειδήσεων σε τίτλους που μπορεί να έχουν ουδεμία σχέση μεταξύ τους, όμως ακριβώς αυτό είναι το στοιχείο που τις κάνει να διασταυρώνουν από μόνες τους το απλούστατο επιχείρημα ότι μόλις ο ήλιος ανατείλει από τη δύση και η φωτιά σβήσει το νερό, η Ελλάδα θα μετατραπεί σε ένα αξιοπρεπές και ισόνομο κράτος δικαίου.
Η νέα εποχή του Αντώνη Σαμαρά στηρίζεται κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό στην πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά και την οικονομική ανάσα χιλιάδων μικροεπιχειρηματιών, επιτηδευματιών και λοιπών ιδιωτών που καλούνται να υπερασπιστούν την επαγγελματική και προσωπική τους υπόσταση μέσα σε μια εποχή άγριας ύφεσης, με το ίδιο το ελληνικό δημόσιο να τους χρωστά περί τα 6,5 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας έχει δεσμευτεί ότι μεγάλο κομμάτι από την πολυπόθητη δόση της τρόικας, θα διατεθεί για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Την αποπληρωμή μέρους των δημοσίων οφειλών σε ιδιώτες και την ενίσχυση της ρευστότητας στην αγορά με σκοπό να δείξει κάποιο σημάδι ζωής από το μη αναστρέψιμο κόμμα που έχει πέσει τα τρία τελευταία χρόνια.
Κι όμως, τα χρήματα που υποσχέθηκε ο Αντώνης Σαμαράς στους ανθρώπους οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα να εισπράξουν, δεν μπορούν να κατατεθούν σε κανέναν ιδιώτη που η υπόθεση του δεν έχει κριθεί αμετάκλητα από το δικαστήριο, ή που το ελληνικό δημόσιο δεν έχει την έχει προσβάλλει ενδίκως, εκτός κι αν καταθέσουν μια εγγυητική επιστολή ισόποση με την ίδια την οφειλή.
Με πολύ απλά λόγια όταν μετά από ένα μακρύ και πολυέξοδο δικαστικό αγώνα εναντίον του ελληνικού δημοσίου, ένας ιδιώτης που έχει λαμβάνειν χρήματα που η ίδια η ελληνική νομοθεσία ορίζει πως είναι δικαίωμά του να τα παραλάβει, μόνον αν επιδικαστεί αμετάκλητα το ποσό αυτό από το αρμόδιο δικαστήριο δεν θα είναι υποχρεωμένος να βρει αλλού τα χρήματα αυτά σε μορφή εγγυητικής επιστολής.
Νομικίστικες αηδίες που ένας ανενημέρωτος μπλόγκερ μπορεί και να έχει παρεξηγήσει. Από τη στιγμή, άλλωστε, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιας χώρας δεσμεύτηκε πως όλοι όσοι έχουν φεσωθεί από το ελληνικό κράτος θα δουν πολύ σύντομα τα οφειλόμενα στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, ποιος είναι αυτός που θα κρίνει αν τυχόν σε μια περίοδο ολοκληρωτικής έλλειψης ίχνους ρευστότητας, είναι ή όχι σωστό να ζητάς από τον ιδιώτη να βρει τα χρήματα αυτά, αλλιώς δεν πρόκειται να πληρωθεί σάλιο;
Υπόθεση που μοιάζει πολύ με την άλλη βαρυσήμαντη δέσμευση του ίδιου του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, για τερματισμό στην οικογενειοκρατία του ελληνικού δημοσίου, μετά το σάλο που ξέσπασε γύρω από τις προσλήψεις δεκάδων μελών των οικογενειών πρώην και νυν πολιτικών προσώπων, παρακάμπτοντας κάθε είδους μικρά ενοχλητικά εμπόδια που έχει επιβάλλει μια από τις μεγαλύτερες περιόδους ύφεσης στην παγκόσμια οικονομική ιστορία.
Η δημοσιογράφος Ανθή Σαλαγκούδη, κόρη του πρώην υπουργού της Νέας Δημοκρατίας Γιάννη Σαλαγκούδη, μετά την πρόσληψη της ως παρουσιάστρια της πρωινής ενημερωτική ζώνης της ΕΡΤ αποτελεί από μόνη της ένα μοναδικό εργασιακό-πολιτικό φαινόμενο: Το “Προσωπικό Ειδικών Θέσεων”.
Με αυτόν τον τίτλο, μία συγγενής πολιτευόμενου -του ίδιου κόμματος το οποίο αυτή τη στιγμή είναι αρχηγός του ο Έλληνας πρωθυπουργός- παρέκαμψε τη ρητή εντολή για μη πρόσληψη σε θέσεις του δημοσίου συγγενών πολιτικών και αποτέλεσε την αρχή ενός πανέμορφου φυσικού φαινομένου που το ελληνικό κράτος είχε τόση μεγάλη ανάγκη εξαιτίας τη έλλειψης ικανών νεαρών επιστημόνων με δίψα και όρεξη για δουλειά και προκοπή.
Η ίδια η Ανθή θα είναι σίγουρα δυσαρεστημένη από την εξέλιξη αυτής της ιστορίας, μιας και όνειρο της όμορφης Σαλονικιάς ήταν να γίνει και εκείνη ένα από τα 300 μέλη του ελληνικού κοινοβουλίου, υπό τον αρχηγό της Αντώνη Σαμαρά. Η αποτυχία της στις εκλογές του Ιουνίου την έφεραν, τελικά, στη δυσάρεστη θέση να παρακάμπτει το διάγγελμα για απαγόρευση προσλήψεων ως ένα όμορφο, ξανθό “Προσωπικό Ειδικών Θέσεων”.
Πολύ κρίμα για τον Αντώνη. Όταν μάλιστα η χώρα βρίσκεται σε μια πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ απόλυτης και καταστρεπτικής χρεοκοπίας, εκείνος αναγκάζεται να τοποθετεί γύρω του ανθρώπους που με ευφάνταστα, πολυμήχανα και δημιουργικά διατάγματα τού δένουν τα χέρια και αφήνουν την όρεξη για “δουλειά, ισότητα, δικαιοσύνη και ανάπτυξη” στα “προσωπικά ειδικών θέσεων” και τις “ισόποσες εγγυητικές επιστολές”.
Είναι μάλλον της μοίρας του γραφτό να ακολουθείται από μια περίεργη αύρα παρερμηνείας των ειλικρινών δεσμεύσεών του, δύο μήνες μετά τη συντριπτική του νίκη στις βουλευτικές εκλογές της χώρας μας, τη στιγμή μάλιστα που επιτέλους πέτυχε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο η Άνγκελα Μέρκελ κοιτά την Ελλάδα, απαλλάσσοντας τη Γερμανική Ζίμενς από τις ανυπόστατες κατηγορίες για βρώμικο πολιτικό χρήμα και ζημιά του δημοσίου που υπολογίζεται στα 2 δισ. ευρώ.
Άλλωστε, όταν βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου και μέλος του κυβερνώντος κόμματος παραδέχεται ότι μόλις πέταξε ο κύριος Χριστοφοράκος για Μόναχο, πέταξε και το σκάνδαλο σιμά του, ποιοι είμαστε εμείς για να αμφισβητήσουμε τις προθέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού να δεχτεί τη συμβολή του γερμανικού δημοσίου που έχει κερδίσει κοντά στα 70 δισ. από την κρίση του ευρώ, καθώς και την κοινοβουλευτική αποδοχή χρηματοδότησης από την πιο βρώμικη βιομηχανία της δύσης με σκοπό την “πάταξη της ελληνικής διαφθοράς”;
Είναι μάλλον μάταιο να ψάχνεις κάποιον με το θάρρος να εφαρμόσει το, θαμμένο κάτω από τα ειδικά προσωπικά και τις εγγυητικές επιστολές, νόμο, όταν ένα απλό παράδειγμα φοροδιαφυγής στην Ύδρα κατέληξε να πραγματοποιεί τις δημόσιες δεσμεύσεις του τοπικού άρχοντα του νησιού για “μετάθεση του αστυνομικού διευθυντή από το νησί του, μέσα σε τρεις μέρες”.
Είναι, φαίνεται, σύνηθες στις επαρχιακές κοινωνίες ένας άνθρωπος που πάει να εφαρμόσει τον -όποιον- νόμο, να βρίσκεται δύο μήνες πριν τη σύνταξη του με το χαρτί της μετάθεσης στα χέρια, μιας και η απόπειρά σύλληψης του κατηγορούμενου για φοροδιαφυγή κατέληξε σε διακοπές ρεύματος και τραγελαφικές αστυνομικές αποβάσεις.
Βέβαια, όταν μια τέτοιου είδους είδηση διαρρέει με την ταχύτητα της εξάπλωσης της συγκεκριμένης, η αρμόδια υπηρεσία που επέλεξε να τηρήσει τους κανόνες της ομερτά, μαζεύει αμέσως τα ασυμμάζευτα και ανακαλεί τη μετάθεση της οποίας αντικειμενικό κριτήριο αποτέλεσε η “υπηρεσιακή ανάγκη της στιγμής”.
Σε κάθε περίπτωση, είναι μοναδικός ο τρόπος με τον οποίο η ελίτ των αναλυτών-σχολιαστών της επικαιρότητας επιλέγει να ερμηνεύσει τις λέξεις που κρύβονται πίσω από τη στεγνή πραγματικότητα.
Ειδικά όταν η ανάλυση των προθέσεων της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Ολάντ, μετά τη συνάντηση με τον Αντώνη Σαμαρά στην πρόσφατη επίσκεψη του σε Βερολίνο και Παρίσι, περιορίζεται στο νόημα του αγναντέματος του γερμανικού Ράιχσταντ από τα ιδιαίτερα γραφεία της Γερμανίδας καγκελαρίου, ή της μακροσκελέστατης συνάντησης του Έλληνα πρωθυπουργού με τον ηγέτη της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας.
Φαινόμενα που, για όσους είχαν την ευκαιρία να φιλτράρουν, δεν έχουν καμία διαφορά με την τόσο εύστοχη διακωμώδηση τους από την πρόσφατη παρωδία “Ο Δικτάτορας”, στην οποία ο διακεκριμένος τηλεοπτικός αναλυτής επιχειρεί να εξηγήσει με βαθυστόχαστες πολιτικοκοινωνικές θεωρίες, τους λόγους για τους οποίους ο αγράμματος σωσίας του μονάρχη της φανταστικής χώρας της Μέσης Ανατολής πίνει τα ίδια του τα ούρα μπροστά στα έκπληκτα μάτια των επικεφαλής της συνόδου κορυφής του ΟΗΕ.
Μιας τέτοιου είδους παρερμηνείας ίσως να αποτελεί κομμάτι της και η σύμπτωση της ανακάλυψης ενός καινούριου είδους δεινοσαύρου στη νοτιοανατολική Γαλλία, τις ίδιες ώρες που ο Αντώνης Σαμαράς αναθέρμανε τις ελληνογαλλικές σχέσεις. Μια σύμπτωση αποκύημα της φαντασίας σε κάποιον που έβαλε στο καζάνι ενός κειμένου χιλίων και πλέον λέξεων τόσα πολλά μεζεμένα και φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους περιστατικά.
Ειδικά όταν στην ιστορία αυτή, λέξεις κλειδί είναι η “Ελλάδα”, η “αλληλεγγύη”, η “δημοκρατία” και το “απολίθωμα”.
UA-24464405-1
0 comments:
Post a Comment