Αν ανατρέξει κάποιος στην πρόσφατη αλλά και την παλαιότερη ιστορία, θα διαπιστώσει ότι η Δεξιά είχε πάντοτε το υπαρξιακό πλεονέκτημα που την έβρισκε πολλά βήματα μπροστά από την αριστερά, για έναν απλούστατο λόγο. Δεν είχε ποτέ της πρόβλημα μαζί του.
Η ζωή για έναν παραδοσιακό δεξιό που καλείται να αιτιολογήσει την πολιτική του ύπαρξη, τοποθετείται σε ένα απλό και εύπεπτο ευλαβικό τρίπτυχο. Αγαπάει το Έθνος και την Πατρίδα του, είναι καλός Χριστιανός και μισεί αριστερούς και κομμουνιστές. Όχι πάντοτε τους ίδιους τους ανθρώπους, αλλά αυτό που αγαπούν να πρεσβεύουν.
Τα άκρα της δεξιάς δροσίζονται στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ από τα χέρια του ίδιου του παραδοσιακού της πυρήνα. Οι ιδεολογικοί “ακροδεξιοί ακτιβισμοί” απενοχοποιούνται σχεδόν αυτόματα όταν το υποκείμενο αποφασίζει να ασπαστεί τους οικονομικοπολιτικούς “ακροδεξιούς ακτιβισμούς” της. Τον νεοφιλελευθερισμό.
Σημαντικότερο όπλο της ανασφάλειας της δεξιάς ανυπαρξίας ενός στοιχειώδους θεωρητικού υποβάθρου πίσω από τις υποσχέσεις και τις μεταφυσικές φοβίες, είναι ο υπαρξιακός αναλφαβητισμός της αριστεράς.
Η αριστερά πάντοτε έχανε στην ιδεολογική κούρσα της με τη δεξιά για τον απλούστατο λόγο ότι δεν διέθετε, κι ούτε διαθέτει, την υπαρξιακή της στιβαρότητα, γεγονός που υποθάλπεται και επιστρέφει συνεχώς με νέο πρόσωπο, φρέσκα επιχειρήματα και με το ίδιο πάντοτε αποτέλεσμα, στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Στους κόλπους του ευρύτερου και όχι του αυστηρά κοινοβουλευτικού χώρου της αριστεράς -θα τους πω αριστερούς για την οικονομία του λόγου και όχι επειδή τους έχω στο μυαλό μου τσουβαλιασμένους-, μπορείς να συναντήσεις σε διάφορες φάσεις της καθημερινότητας αυτήν την εναλλαγή συναισθημάτων μιας διαρκούς επεξηγηματικής ανάγκης για οριοθέτηση μιας ιδεολογικής ταυτότητας μοναδικής και συνάμα ανταγωνιστικής με εκείνη του διπλανού σου “συντρόφου”.
Έτσι, λοιπόν, μπορεί να βρεθείς δίπλα σε ενεργούς αντιρατσιστές ακτιβιστές όπου ταυτόχρονα δεν γουστάρουν το Ισλάμ. Να μιλήσεις με ρομαντικούς αντιεξουσιαστές που πρεσβεύουν την εμπιστοσύνη στην ανθρώπινη φύση και την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών αλλά θέλουν να επιβάλλουν τον αθεϊσμό σε θρησκευόμενους ανθρώπους. Να βρεις υποστηρικτές του δικαιώματος της εργασίας που κατηγορούν τον ξένο/δεξιό που του πήρε μια ευκαιρία για δουλειά.
Κανείς τους δεν είναι υποκριτής. Τουλάχιστον όχι από όσο προσωπικά μπορεί να γνωρίζω. Είναι και παραμένει εκείνο το οποίο πρεσβεύει και αυτο-τοποθετείται ιδεολογικά. Δεν είναι όμως αυτό ικανό να τον κάνει να παραμερίσει τις πραγματικές αιτίες οι οποίες τον βρήκαν σε μια άλλη πλατεία, σε μια άλλη απεργία σε έναν άλλο αγώνα. Τον δικό του αγώνα και όχι τον δικό μας αγώνα.
Η ευαισθησία με την οποία περιβάλλονται οι “αριστερές” απόψεις και η δομική τους πολυπλοκότητα, είναι αυτό ακριβώς το στεγανό που ραγίζει η δεξιά αποπροσανατολιστική προπαγάνδα της αμφισβήτησης.
Είτε μιλάμε για τον εμφύλιο πόλεμο και τον Μελιγαλά, είτε για την Βάρκιζα και τον Άρη, είτε για την κομμουνιστοφοβία και τα πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, είτε για τη χούντα και τις εξορίες, είτε για τη χρυσή αυγή και την αριστερή φιλομεταναστευτική πολιτική, είτε για την ευρωπαϊκή, την σκληροπυρηνική, τη σοσιαλιστική, την ευθυνόφοβη, την συνισταμένη, τη σταλινική, τη τροτσκιστική, τη μαοϊκή, ή την αριστερά της ευθύνης, το αποτέλεσμα είναι ένα. Ο αρχικός ρομαντισμός πάει βόλτα μετά την πρώτη υπόνοια ιδεολογικού σαμποτάζ. Εσωτερικού και εξωτερικού.
Ποτέ της η δεξιά δεν υπήρξε στιβαρά ενιαία. Συσπειρώθηκε, όμως, όταν χρειάστηκε και μάλιστα με την πολύτιμη βοήθεια του χιλιοδιεσπαρμένου αντίπαλου δέοντος. Διότι είναι μεν επικίνδυνα γελοίο αυτό το ρεύμα απόδοσης ευθυνών για τη χρυσαυγίτικη άνοδο στην αριστερά, πετυχαίνει δε το διττό του σκοπό. Την υποχρέωση για μια ακόμη αιμορραγική ιδεολογική ενδοσκόπηση ώστε να αντικρουστεί μια γελοιότητα που στηρίζεται στα διαχρονικά γελοία αριστερά κόμπλεξ με την ταυτόχρονη εξασφάλιση του απαραίτητου χρόνου για την προπαγάνδιση των απλών και ευκολομάσητων -δεξιών- επιχειρημάτων της.
Πότε -αν ποτέ- θα γιατρευτεί το υπαρξιακό πρόβλημα της αριστεράς; Ίσως αν κάποια στιγμή κυβερνήσει. Εκτός κι αν προλάβει να διαλυθεί, πριν ορκιστεί.
Μέχρις ότου φτάσει εκείνη η ώρα της γιουνγκιανής συγχρονικότητας των πλείστων αριστερών αστρολογικών εποχών, συνιστωσών και ρευμάτων, οι γενικές απεργίες διαρκείας θα αποτελούν εξτρεμιστικά όνειρα, οι πλατείες τις Αθήνας θα γεμίζουν με ετερόκλητες μάζες ομοιογενών συστατικών, ο Γράμμος και το Βίτσι θα μπουν στο επίσημο εορταστικό καλεντάρι και η δεξιά θα συνεχίσει να επιβάλλει την ιδεολογική της φτώχεια απέναντι σε έναν εξακολουθούμενο αριστερό “παρωπιδισμό”.
0 comments:
Post a Comment