Πασοκική ψυχή
Η μάχη για την ανάκτηση των σκήπτρων της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα άνοιξε πριν από δύο σχεδόν χρόνια, μετά την ψήφιση των πρώτων μνημονιακών μέτρων από την κυβέρνηση Παπανδρέου και πέρασε σε άλλο επίπεδο έπειτα από το 27% του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου.
Η 3η Σεπτεμβρίου 2012 ήταν άλλωστε αφιερωμένη στην μάχη αυτή, την οποία κανείς από τους δύο αρχηγούς δεν παραδέχεται αλλά ούτε και θέλει να την κρύψει.
Είναι τετριμμένο αλλά πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικό το κλίμα ανάμεσα στα δύο κεντροαριστερά -στην ιδρυτική και τηλεοπτική τους ιδεολογία- κόμματα. Αντιπροσωπευτικό μιας κατάστασης που διαιωνίζεται αναμεταξύ των Ελλήνων εδώ και 38 έτη, όσα και τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και του Αλέξη Τσίπρα.
Η Ελλάδα είναι το ΠΑΣΟΚ. Είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα ιδεολογικής, πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης των νεο-Ελλήνων, από αυτό της πορείας του κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1974 ως το 2012 και τον Βαγγέλη Βενιζέλο.
Αναγέννηση, ακμή, ασυδοσία, παρακμή, ξεπεσμός είναι τα χαρακτηριστικά που ο ιστορικός θα αποδώσει στο τελευταίο τέταρτο του ελληνικού 20ου αιώνα, όταν του ζητηθεί να γράψει πέντε αράδες για κάποιο μελλοντικό βιβλίο ιστορίας.
Πράγματα χιλιοειπωμένα από τα ίδια τα στελέχη του κόμματος, τα οποία επέλεξαν να καταφύγουν στο νέο μαντρί της εναλλακτικής σοσιαλιστικής παράταξης μόνο και μόνο για να επιχειρούν να δικαιολογούν μια στάση “όχι ΠΑΣΟΚ”, παρά μια καθαρή στάση ΣΥΡΙΖΑ που κανείς δεν φαίνεται πως ενδιαφέρεται να εμπεδώσει.
Σαν να μην θεωρούν ότι υπάρχει καν λόγος να μπουν στη διαδικασία επεξήγησης. Κρυμμένοι πίσω από έναν αρχηγό με ρεύμα σοσιαλιστικό, που είτε περιμένει να βγει μπροστά μόλις οι συνιστώσες γίνουν κόμμα, είτε θα αναλωθεί σε μια ιδεολογική μάχη μεταξύ του κομμουνιστικού του παρελθόντος και του πασοκικού του μέλλοντος.
Η νεοφιλελεύθερη ή αλλιώς “εκσυγχρονιστική” πορεία του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που παρέδωσε με ένα πνεύμα ανεμελιάς και αποποινικοποιημένης σοσιαλιστικής μαστούρας τον πράσινο ήλιο στον Γιώργο Παπανδρέου, έδωσε τη δυνατότητα στην εγκαθίδρυση του “δίκαιου άρα ηθικού” στο μεγαλύτερο κομμάτι την ελληνικής κοινωνίας. Ακόμη κι αν οι πολλοί μπορεί να αμφισβητούν την πραγματική του πατρότητα.
Θα ήθελα τόσο πολύ να κατηγορήσω τον Αντώνη Σαμαρά για τον άκρατο εκφοβισμό και την μυθική του παραπλάνηση. Αλλά για το κατάντημα του Έλληνα δεν μπορώ παρά να αποδώσω τις τιμές που αξίζει αποκλειστικά στο όλον ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, αν και ο ίδιος ο Αντώνης δεν θα το παραδεχόταν ποτέ, η πορεία της πολιτικής του σταδιοδρομίας μυρίζει τόσο έντονα πράσινο ήλιο που όποιος γύρναγε το χρόνο πίσω θα έβλεπε στο πρόσωπο του τον ιδανικό αντι-Γιάννο της ελληνικής οικονομίας.
Ο καιροσκοπισμός και η μικροπολιτική διάθεση που διακρίνει ανθρώπους που μπορεί να μην γεννήθηκαν ή να πήγαιναν δημοτικό όταν στις 3 Σεπτεμβρίου του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυε το ΠΑΣΟΚ της “εθνικής ανεξαρτησίας” προκαλεί αηδία, όταν μοναδικός σκοπός ύπαρξής τους είναι η “διάσωση των ιδεών του μεγάλου ιδρυτή που τόσο εύκολα απώλεσε ο γιος του”.
Στα χρόνια της εγκαθίδρυσης της ελληνικής παραγωγικής αναποτελεσματικότητας και της εύκαιρης και προσωρινά επικερδούς αυτο-υποαπασχόλησης, ως την περίοδο της γερμανικής επέλασης των φτηνών δανεικών, των χρηματιστηριακών φουσκών, της γενικευμένης και δίχως όρους επίδειξης -λίγο πριν την οριστική και γενικευμένη παράδοση- οι αυτοαποκαλούμενοι ιδεολογικοί οπαδοί της 3ης Σεπτεμβρίου ήταν όλοι τους εκεί.
Καμία συγκινητική πράξη μνήμης δεν μπορεί να βγάλει από την ελληνική νοοτροπία αυτήν την σοσιαλιστική/ελληνική ιδεολογία της συγχώρεσης της τελευταίας στιγμής. Οι συγχώριες, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τελειώσανε.
Όσο όμως διατηρείται αυτό το “εναλλακτικό μετανιωμένο ΠΑΣΟΚ” που περιφέρει την Ανδρεοπαπανδρεοφροσύνη των “βάσεων του θανάτου” και βρίσκει στέγη σε άλλα πιθανά παραμάγαζα, τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να απαλλάξει τον ίδιο τον Έλληνα από την πασοκική μοίρα που μόνος του επιλέγει τα τελευταία 40 χρόνια.
UA-24464405-1
Labels:
Ανδρέας Παπανδρέου
,
Βενιζέλος
,
Όλα
,
Παπανδρέου
,
Παρακράτος
,
ΠΑΣΟΚ
,
Πολιτική
,
ΣΥΡΙΖΑ
,
Τσίπρας
0 comments:
Post a Comment