"Ο εγωισμός υποφέρει περισσότερο από τη καταδίκη των γούστων μας, παρά των απόψεων μας", είχε γράψει ένας από τους μεγαλύτερους γνωμικογράφους του 17ου αιώνα, ο Γάλλος Φρανσουά ντε λα Ροσφουκώ.
Ο κόσμος της καταδίκης έχει εξαπλωθεί σαν τους κάλυκες από τις σφαίρες του καλάσνικοφ που τρομοκρατήσανε τον κόσμο μιας δικαιοσύνης διορισμένης από φαιδρά εκλεγμένους λειτουργούς.
Τα καλλιστεία της, εξοστρακίζονται πάνω στη δύναμη της τηλεοπτικής θέλησης, μπροστά στα μάτια έντρομων ανηλίκων που από το πάλκο της Βουλής των Θεάτρων παρακολουθούν σε ζωντανή μετάδοση την απόδοση καταδικαστικών ευθυνών πάνω στο πτώμα της δημοσιονομικής τους αναγλησίας.
Ο κομματικός χαρτοπόλεμος διακηρύξεων του όψιμου πολιτικού ρωμαλεϊσμού ενός καταδυναστευμένου εγωκεντρικού πολέμου εντυπωσιασμών ραγίζει από συγκίνηση πάνω στη φτηνιάρικη τζαμένια πρόσοψη της αποκαλούμενης “δημοκρατίας τους”.
Η δημόσια καταδίκη γουστόζικων πεποιθήσεων ηχεί δυνατότερα κι από τους ίδιους του πυροβολισμούς και τα γκαζάκια και τις μολότοφ και τα φανταστικά μπαζούκας που βγήκαν ξαφνικά στους δρόμους “μέσα από τα άντρα ανομίας, διακίνησης ναρκωτικών και παντός είδους αντιεξουσιαστικής παραβατικότητας”.
Κι όμως, η ιδέα της δημοκρατίας είναι αλεξίσφαιρη. Θωρακισμένη πίσω από άσπρα κράνη και δεκάδες δίκυκλα, μπλε φάρους και εκκωφαντικές σειρήνες, ελικόπτερα και έκτακτα δελτία ειδήσεων. Με πανάκριβα ταγέρ και πολύχρωμες γραβάτες κι ανοιχτά αριστερά πουκάμισα μέσα από παντελόνια με νοικοκυρεμένη τσάκιση.
Η δημοκρατία δεν τρομοκρατείται, ούτε φοβάται, αλλά υπόσχεται μέσα από τις πράξεις της. Τα προεδρικά της διατάγματα και τις κοινοβουλευτικές της διαδικασίες. Την καταδίκη των ενόχων και την απόδοση τυφλής δικαιοσύνης.
Διότι ένοχος είναι αυτός που η δημοκρατία τους θα σου υποδείξει. Που δεν βρίσκεται ανάμεσα σε δύο βουλευτικές συνόδους και δεν θάβει βαθιά στα περιχαρακωμένα συρτάρια του καλά κρυμμένα φορολογικά μυστικά.
Ένοχος είναι όποιος δεν καταδικάζει με αρκετή ένταση. Όποιος δεν κυλιέται στο πάλκο μιας πορφυρογέννητης απόχρωσης που βρωμάει υποκρισία και φτηνό θεατρινισμό. Που τσαλακώνει την εικόνα μιας κοινωνίας-καταγώγι για να αυτοπροταθεί ως ο μοναδικός σωτήρας ενός κόσμου που καταδικάζει ό,τι θέλει να ξεχάσει.
Κι όμως, ο κόσμος δεν ξεχνά. Πάντοτε θα μένει κάποιος πίσω, για να θυμίζει πως θα ‘ρθει η ώρα που τα ρέστα από τις καταδίκες θα υπερκεράσουν τα ίδια τα κεφάλαια της ανακεφαλαιοποιημένης δημοσιονομικής δημοκρατίας τους.
Κι όταν οι καταδικαστικές φωνές κλείσουν, όταν όλα τα μικρόφωνα του κόσμου δεν αρκούν για να διαδώσουν το κοινοβουλευτικό κλίμα μίσους, τότε το ψέμα θα στέκεται γυμνό ανάμεσα σε καλοφτιαγμένα γραφικά βραδινών δελτίων ειδήσεων, που θα πασχίζουν να αναπαραστήσουν μια αλήθεια που μόνο με ψηφιακές ψηφίδες χωρά στον νεο-ανθρώπινο νου.
0 comments:
Post a Comment