Το ότι οι μισοί σχεδόν Έλληνες δεν έχουν κανένα μισθό, δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό του μητροπολίτη. Κάτι που σε τελική ανάλυση δεν έχει καμία σημασία, μιας και τα μεγάλα κεφάλια της “εθνικής μας πίστης” δεν είχαν ποτέ τους επαφή με την πραγματικότητα.
Σημασία έχει να πάνε καλά οι σχέσεις με τους διαχρονικούς “μεγάλους ευεργέτες της ορθοδοξίας” όπως είναι ο Μάκης Ψωμιάδης κι ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης.
Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι όποιος έχει χτίσει σήμερα μία εκκλησία δίπλα στην έπαυλή του, δεν πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ.
"Αν καταρρεύσει η ΕΤΕ θα καταρρεύσουμε όλοι", παραδέχτηκε ο μητροπολίτης, αν και αυτό το οποίο πίστευα ότι θα μας κάνει να καταρρεύσουμε πραγματικά είναι το αν αμαρτάνουμε ή αν τρώμε κρέας την Μεγάλη Παρασκευή.
Ο βασικός κανόνας κάθε θρησκείας πάνω στον πλανήτη ήταν πάντοτε ένας. Ο πιστός είναι ο μοναδικός πελάτης μίας μπίζνας που δεν του επιτρέπει να έχει δίκιο.
Γεγονός που, σύμφωνα με τις γραφές, ο ίδιος ο Χριστός προσπάθησε να σταματήσει πετώντας τους εμπόρους έξω απ’ τον ναό, αλλά, όπως όλοι γνωρίζουμε, στο τέλος τον βασάνισαν και τον σταύρωσαν.
Παρόλα αυτά, για έναν λόγο που αμέτρητοι ανθρωπολόγοι φέρουν διαφορετικές και, πολλές φορές, αντιμαχόμενες απόψεις, η θρησκεία εξακολουθεί να αποτελεί το διαχρονικό αποκούμπι του απελπισμένου.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει διότι οι πατέρες της έχουν πασάρει με πολύ πειστικό τρόπο την άποψη ότι όλοι φεύγουμε από τη ζωή ακριβώς όπως ερχόμαστε· μόνοι. Πίσω μας μένει η μνήμη, το μνήμα και οι καταθέσεις.
Βέβαια, είναι απολύτως λογικό να αναλογιστούμε ότι η εκκλησία της Ελλάδος ανησυχεί για τις μετοχές της στην Εθνική Τράπεζα, μιας και το σύστημα των κυπριακών οφσόρ καταρρέει.
Από την άλλη πλευρά θα περίμενε κανείς από τον Άνθιμο -και τον κάθε Άνθιμο- να κήρυττε ότι προσφέρεται να δώσει έστω κι έναν από τους μισθούς του για να ανακουφίσει έναν άστεγο ή μία οικογένεια που την πετούν από το σπίτι της οι τράπεζες, αλλά τότε δεν θα ήταν μητροπολίτης αλλά ένας απλός παπάς που τα μόνα που τον ξεχωρίζουν από όσους νοιάζονται για τον συνάνθρωπο τους, είναι τα ράσα.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι παπάδες. Που κυκλοφορούν με τριμμένα ρούχα και δουλεύουν νυχθημερόν για να ανακουφίσουν όσους περισσότερους μπορούν. Όμως εκείνοι δεν χρηματοδοτούν μέσω οφσόρ τις τράπεζες του Βγενόπουλου και του Λάτση.
Η περίπτωση Άνθιμου είναι πέρα από γραφική, αν δει κανείς το βεβαρημένο παρελθόν του εν λόγω “ανθρώπου του Θεού”. Όμως αυτό δεν αλλάζει διόλου τη συνολική παθητική στάση της Ελλαδικής εκκλησίας απέναντι στο κατασκευασμένο και αυτοαμνηστευτικό δόγμα του “φόβου της ενασχόλησής της με τα πολιτικά δρώμενα”.
Κι όμως, πάρα πολύς κόσμος εξακολουθεί να τιμά παπάδες σαν τον Άνθιμο. Το ίδιο κάνει και σε άλλες περιπτώσεις, όπως εκείνη του Εφραίμ.
Αν θυμηθούμε ότι παρά την τερατώδη καταστροφή κάθε κοινωνικού ιστού, την επάνοδο του ναζισμού, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανισμούς συνανθρώπων μας και την ολοκληρωτική φτωχοποίηση, η συγκέντρωση του Χριστόδουλου ενάντια στην κατάργηση της αναγραφής του χριστιανικού θρησκεύματος απ' τις ταυτότητες παραμένει η μεγαλύτερη της σύγχρονης εποχής, θα αντιληφθεί αμέσως τον σκοταδισμό που απλώνεται γύρω μας.
Το αν θα μας βγάλει από το αδιέξοδο ο Θεός, ή ο Αλλάχ, ή ο κάθε μητροπολίτης που διακηρύσσει ότι αυτός γνωρίζει τι πρέπει να κάνουμε για να σώσουμε τις ψυχές και τα σώματα μας, είναι πλέον μετρήσιμο για τον μητροπολίτη Άνθιμο.
Δύο μισθοί στην Εθνική Τράπεζα αρκούν.
Παρόλα αυτά, για έναν λόγο που αμέτρητοι ανθρωπολόγοι φέρουν διαφορετικές και, πολλές φορές, αντιμαχόμενες απόψεις, η θρησκεία εξακολουθεί να αποτελεί το διαχρονικό αποκούμπι του απελπισμένου.
Αυτό μπορεί να συμβαίνει διότι οι πατέρες της έχουν πασάρει με πολύ πειστικό τρόπο την άποψη ότι όλοι φεύγουμε από τη ζωή ακριβώς όπως ερχόμαστε· μόνοι. Πίσω μας μένει η μνήμη, το μνήμα και οι καταθέσεις.
Βέβαια, είναι απολύτως λογικό να αναλογιστούμε ότι η εκκλησία της Ελλάδος ανησυχεί για τις μετοχές της στην Εθνική Τράπεζα, μιας και το σύστημα των κυπριακών οφσόρ καταρρέει.
Από την άλλη πλευρά θα περίμενε κανείς από τον Άνθιμο -και τον κάθε Άνθιμο- να κήρυττε ότι προσφέρεται να δώσει έστω κι έναν από τους μισθούς του για να ανακουφίσει έναν άστεγο ή μία οικογένεια που την πετούν από το σπίτι της οι τράπεζες, αλλά τότε δεν θα ήταν μητροπολίτης αλλά ένας απλός παπάς που τα μόνα που τον ξεχωρίζουν από όσους νοιάζονται για τον συνάνθρωπο τους, είναι τα ράσα.
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι παπάδες. Που κυκλοφορούν με τριμμένα ρούχα και δουλεύουν νυχθημερόν για να ανακουφίσουν όσους περισσότερους μπορούν. Όμως εκείνοι δεν χρηματοδοτούν μέσω οφσόρ τις τράπεζες του Βγενόπουλου και του Λάτση.
Η περίπτωση Άνθιμου είναι πέρα από γραφική, αν δει κανείς το βεβαρημένο παρελθόν του εν λόγω “ανθρώπου του Θεού”. Όμως αυτό δεν αλλάζει διόλου τη συνολική παθητική στάση της Ελλαδικής εκκλησίας απέναντι στο κατασκευασμένο και αυτοαμνηστευτικό δόγμα του “φόβου της ενασχόλησής της με τα πολιτικά δρώμενα”.
Κι όμως, πάρα πολύς κόσμος εξακολουθεί να τιμά παπάδες σαν τον Άνθιμο. Το ίδιο κάνει και σε άλλες περιπτώσεις, όπως εκείνη του Εφραίμ.
Αν θυμηθούμε ότι παρά την τερατώδη καταστροφή κάθε κοινωνικού ιστού, την επάνοδο του ναζισμού, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τους βασανισμούς συνανθρώπων μας και την ολοκληρωτική φτωχοποίηση, η συγκέντρωση του Χριστόδουλου ενάντια στην κατάργηση της αναγραφής του χριστιανικού θρησκεύματος απ' τις ταυτότητες παραμένει η μεγαλύτερη της σύγχρονης εποχής, θα αντιληφθεί αμέσως τον σκοταδισμό που απλώνεται γύρω μας.
Το αν θα μας βγάλει από το αδιέξοδο ο Θεός, ή ο Αλλάχ, ή ο κάθε μητροπολίτης που διακηρύσσει ότι αυτός γνωρίζει τι πρέπει να κάνουμε για να σώσουμε τις ψυχές και τα σώματα μας, είναι πλέον μετρήσιμο για τον μητροπολίτη Άνθιμο.
Δύο μισθοί στην Εθνική Τράπεζα αρκούν.
0 comments:
Post a Comment