Οι αμερικανικές εφημερίδες γράφουν για την υπόθεση “σωτηρίας” της ελληνικής οικονομίας πίσω στο κοντινό 2010, όταν όλα ακόμη ήταν αχαρτογράφητα κι ο λόγος του Καψή και του κυρίου Μπάμπη, ευαγγέλιο για όλους.
Τότε, λοιπόν, κάποιοι έλεγαν ότι αυτό που πήγαιναν να κάνουν δεν θα έσωζε τους Έλληνες, αλλά τις τράπεζες της Ευρώπης. Οι συζητήσεις, βέβαια, γίνονταν πίσω από κλειστές πόρτες δίχως κανείς να ξέρει τι και πώς. Εκτός από εκείνους που το φώναζαν πριν ακόμη γίνει, μιας και δεν ήθελε καθόλου φαντασία για να καταλάβεις τι θα ακολουθούσε.
Τελικά φτάσαμε στο 2013 και η μόνη πραγματική εξέλιξη από εκείνη την περίοδο είναι οι νεοναζί βουλευτές και η θεωρία του “Θτάνει πια”: των δύο άκρων που δεν είναι δύο αλλά ένα, όμως αυτό το ένα κατά διαβολική σύμπτωση επιλέχθηκε από τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει.
Πολλοί είναι αυτοί που λένε πως για ότι κάνουν “θα τους κρίνει η ιστορία”. Πολιτικοί, υπουργοί, δικαστές, δημοσιογράφοι. Όλοι δείχνουν μία ιδιαίτερη ευαισθησία στην ιστορία, αν και κανείς τους δεν έχει μπει στον κόπο να μάθει κάτι από αυτήν.
Δεν φταίνε όμως εκείνοι. Αν δεν υπήρχαν αυτιά να τους ακούν και μάτια να τους βλέπουν και να τους διαβάζουν, κανείς τους δεν θα υπήρχε. Κι επειδή αιωρείται ανά διαστήματα μια απειλή πως το χαρούμενο κοινό του 2010 κάτι πάει να ψιλιαστεί, εκείνοι ψάχνουν τρόπους να κρατηθούν στον αφρό. Ακόμη κι αν γίνουν όλοι τους ξάφνου αντιφασίστες.
Είτε μιλάμε για την ανυπαρξία αντίδρασης στους ισχυρισμούς Μιχαλολιάκου ότι ο αστυνομικός συντάκτης του Βήματος, Βασίλης Λαμπρόπουλος, τον ειδοποίησε λίγο πριν τις συλλήψεις, είτε για τη “συμπεριφορά του πνιγμένου” από τους υπαλλήλους του Θέμου Αναστασιάδη που με δημοσιεύματα τους ψάχνουν να βρουν τρομοκράτες πίσω από την ψευδωνυμία του twitter, το αποτέλεσμα δείχνει ότι καμιά ιστορία δεν παίζει ρόλο. Όλα εδώ κρίνονται. Και πληρώνονται.
Ούτε στη μία περίπτωση της κατάθεσης Μιχαλολιάκου υπήρξε αντίδραση - έστω κι ως διάψευση, ούτε από πλευράς των υπαλλήλων του Πρώτου Θέματος κάποια διαφοροποίηση για την εμπορευματοποίηση του αίματος, το κυνήγι μαγισσών και την υποτέλεια στον φασισμό των κουπονιών του σούπερ μάρκετ. Όλοι μια γροθιά, για να νικήσουν τον εχθρό.
Πολύ ωραία είναι κι όλα όσα συμβαίνουν σε πιο κλειστό κύκλο που αφορά ανθρώπους και πράγματα κάπως άγνωστα στο ευρύ κοινό, όμως όλα αυτά καταδεικνύουν για μια ακόμη φορά ότι η επαναστατική εξάσκηση στις πλάτες των αδυνάμων είναι πολύ πιο βολική για την προσωπική ανάδειξη του καθενός, όταν ξέρει ότι από τον λεγόμενο “αγώνα” δεν πρόκειται να κερδίσει για τον εαυτό του τίποτα.
Τέλος πάντων, αυτά μπορεί να ακούγονται περίεργα σε μερικούς, όπως περίεργη ακούγεται εδώ και χρόνια η λέξη δικαιοσύνη, την οποία οι ίδιοι λέμε ότι ζητάμε όταν η παραβίαση της προέρχεται από εκείνους που δεν συμπαθούμε, αλλά στην πρώτη ευκαιρία την παραβιάζουμε για να εκδικηθούμε όποιον δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας.
Κατά τα άλλα, τα πράγματα πάνε ακριβώς όπως σχεδιάστηκαν, με λίγα ταρακουνήματα στην πορεία, αλλά με μεγάλη πίστη ότι η “ελληνική επιτυχία” θα γίνει “μάθημα” για όλους. Γιατί αυτό είναι βέβαιο.
0 comments:
Post a Comment